Armenian Night, in Kchag Cafe

On 28 September, 2008, all the Armenian Evangelical families, Chanitzagans, and youth were present for the Armenian Night in Kchag.
The Armenian Evangelical Anjar Church youth opened up the event with traditional and folklore Armenian dances, after which Hagop Keloukian and Sero Keloukian presented Armenian pieces with duduks and dhol. Then the Sipan Dance Ensemble, of Shamlian-Tatikian School, performed.
Later on, the youth and Chanitzagans, filled with excitement with the presence of the Armenian spirit, together decided to dance traditional Armenian dances and enjoyed their cultural and traditional Armenian heritage.


Left: friends and youth visiting from Salt and Light group and Armenian Brotherhood Church
Right: Anjar youth


Duduks and dhol


Left: Ara Khederian and Raffi Gumushian from Armenian Evangelical Marash Church Chanitz Youth
Right: Families and friends from the Armenian Brotherhood Church


Sarine Artinian, from Shamlian-Tatikian dance group




Shamlian-Tatikian Sipan dance group performing (Kevork Bayrakdarian, Shahe Demirjian, Sako Magarian and Hagop Akbasharian)


Families from the various Armenian Evangelical Churches in Lebanon.


Anjar dance group performing


Left: Badveli Hrayr Cholakian, the principal of Shamlian-Tatikian Secondary School


Families and friends from the Armenian Evangelical Churches






Left pic: Miss Sona Nashian (in green jacket), past principal of Ashrefieh Central High School, one of the seniors who loves Kchag.




Friends of Kchag and families who love Kchag. Also Miss Sonia Sisslian, past principal of Ashrafieh Central High School present in the left picture.

ԵԹՈՎՊԻԱՑԻԻՆ ՅՈՅՍԸ

Արաբական ծոցի շրջանի գլխաւոր երեւոյթներէն մին է գոյութիւնը օտարազգի բանուորական աշխատակազմին: Անոնք, ձգելով տուն եւ ընտանիք, կու գան այսպէս ըսուած «աւետեաց» երկիրները՝ քիչ մը աւելի օրապահիկ շահելու համար: Բայց այդ քիչ մը աւելի օրապահիկին հետ կայ կեանք մը՝ լեցուն, դժուար եւ նոյնիսկ դաժան կենցաղով, որ կը զգլխէ ու կ՚անցնի մարդկային միտքն ու հոգին:

Անոնց դժուար այս կեանքը կը սկսի նոյնինքն օդակայաններէն: Երկար շարքերու մէջ անոնք կը սպասեն երկար ժամեր, նոյնիսկ՝ ամբողջ օր մը: Այդ շարքին մէջ անոնք կը կազմեն թիւ՝ թէ՛ իբրեւ քանակ, բայց նաեւ՝ թէ՛ անհատ: Անոնք իրենց մուտքի արտօնագիրները կը ստանան համապատասխան «թիւի» բարձրաձայն կանչով: Իսկ կեանքի պայքարը կը սկսի այդ ժամէն:

Արաբական ծոցի երկիրները՝ թիւով եօթը, այսօր կը հաշուեն մօտաւորապէս 45 միլիոն բնակիչ: Այս թիւին մօտաւորապէս 20 միլիոնը կը բաղկանայ օտարահպատակներէ, որոնց նաեւ կէսը կը կազմէ բանուոր աշխատակազմը: Աշխատաւորները կու գան առաւելաբար ասիական եւ ամերիկեան ցամաքամասէն:

Եթէ անոնք իրենց մայրենիին տառերուն հազիւ ծանօթ են, ապա այն պատճառով, որ «թիւ» ըլլալը անոնք ժառանգած են իրենց ծնունդէն...: Այդ օրերէն անոնք նետուած են կեանքի ասպարէզ, որպէսզի օգնեն ճարտարարուեստի զարգացման՝ մարդկային ներդրումի սեւ աշխատանքով: Տղամարդիկը կ՚աշխատին ու նաեւ կ՚ապրին բանուորական ճամբարներու մէջ, ուր խումբ մը ամբողջ կ՚ապրի մէկ սենեակի մէջ՝ զրկուած ամէն տեսակի տարրական պէտքերէ: Եւ պէտք է աշխատիլ երկար ժամեր՝ ապահովելու համար նուազագոյն ամսականը՝ 150-200 ամերիկեան տոլար: Անշուշտ եթէ ամսուան վերջաւորութեան չուշանայ վճարումը՝ այս կամ այն պատճառով...:

Թէեւ իգական սեռը կ՚ապրի յարաբերաբար աւելի «հանգստաւէտ» բնակարաններու մէջ՝ գործելով իբրեւ սպասեակ, բայց հոն ալ կայ կեանքի դժուարութեան միւս երեսը: Շատ է թիւը անոնց, որոնք կ՚ենթարկուին այլ «նեղութիւններու» իրենց վայելած աւելի բարւոք կեանքի պայմաններու փոխարէն:

Կ՚անցնին տարիները, եւ անոնք կը շարունակեն կեանքի պայքարը օտար ափերուն տան կարօտը ամուր սեղմած իրենց սրտերուն մէջ։ Այդ կարօտին մէջ կայ ընտանիքը, նաեւ՝ հարազատները: Բայց անպայմանօրէն նաեւ՝ հողը...: Ու անոնք կ՚ապրին ու կ՚աշխատին աւելի լաւ վաղուան տեսլականով: Այն համոզումով, թէ պիտի վերադառնան տուն՝ քիչ մը աւելի լաւ կեանք ապրելու, եթէ հասնին այդ աւելի լաւ կեանքին:

Այս «կարօտի» աշխարհին մէջ կը մտնեմ նաեւ ես՝ բաժնեկցելով այս բոլոր ազգութիւններուն եւ մշակոյթներուն յոյզերը եւ մանաւանդ՝ յոյսերը...: Անոնց պայքարին մէջ կը փորձեմ նաեւ տեսնել իրենց աւելի լաւ վաղն ու այդ օրուան հասնելու իրենց տենչը:

Արաբական Միացեալ Էմիրութիւններու մէջ կ՚ապրին աւելի քան 50 հազար եթովպիացիներ: Մեծ մասամբ անոնք կը կազմեն իգական սեռի ներկայացուցիչները, որոնք կու գան աշխատելու բնակարաններու մէջ՝ իբրեւ սպասուհի: Եթէ մէկ կողմէ անոնք ճզմած են կարօտը իրենց սրտին մէջ, բայց անպայմանօրէն կ՚ապրին հողին եւ մշակոյթին երազով՝ քրիստոնէական հաւատքին ամուր կառչածութեամբ եւ անկէ առնելով վաղուան յոյսը:


Արաբական ծոցի երկիրներու Աստուածաշունչի ընկերութեան տնօրինութեամբ, եթովպիական եկեղեցիին նուիրեցինք աւելի քան 8 հազար Աստուածաշունչ:

Եթովպիական պաշտօնական լեզուով՝ ամհարէք, իւրաքանչիւր անհատ ստացաւ մէկ Աստուածաշունչի օրինակ՝ եկեղեցական արարողութեան ընթացքին։ Եթովպիական Ուղղափառ եկեղեցւոյ առաջնորդ Ապա Տիմեթիոս պապ արարողութեան ընթացքին դարձաւ ինծի ու ըսաւ. «Այս մեր ժողովուրդը կու գայ այս ափերը ֆիզիքական ապահովութեան համար։ Մենք իբրեւ եկեղեցի՝ կու տանք իրենց հոգեւոր ապահովութիւն, իսկ դուք այսօր այս Աստուածաշունչով տուիք մեզի այդ հոգեւոր ապահովութեան գլխաւոր պատեանը»։ Եթէ աչքերուն մէջ կար գոհունակութիւն, բայց անպայմանօրէն՝ իր ու ժողովուրդին հաւատքին ու գոյութեան ամրօրէն կառչելու հսկայ վճռակամութիւն։

Եկեղեցական պատարագի արարողութենէն ետք ժամն էր մշակութային կենցաղին, խումբ մը երիտասարդներ, յատուկ եկեղեցական-ֆոլքլոր իրենց զգեստներով, կազմեցին մէկ շրջանակ։ Կար մեծ թմբուկը եւ թմբուկի իւրաքանչիւր զարկի հետ կային համապատասխան շարժումներն ու շուրջպարը...։ Եկեղեցիի մէջ գտնուող իւրաքանչիւր ներկայ ունէր նաեւ իր բացագանչութիւնը։ Այսպէս ըսած՝ իր «լի-լի-լի»ն։ Բացատրեցին ինծի, թէ այս իրենց եթովպիական յատուկ մշակութային ժառանգն էր, որ յատուկ պարագաներու կը կատարէին եկեղեցական արարողութենէ ետք. իսկ յատուկ առիթը այդ օր Աստուածաշունչն էր՝ իրենց Մեծ նուէրը։

Կը դիտէի իւրաքանչիւրին դէմքը, անոնց շարժումները եւ շուրջպարը։ Բայց մանաւանդ թմբուկին հուժկու զարկերը եւ անոնց արձագանգը կը լեցնէին եկեղեցին՝ ուրախութեան աղմուկով։ Այդ աղմուկին մէջէն անոնք կ՚ապրէին իրենց երկրին կարօտը՝ հողը եւ մշակոյթը։ Իւրաքանչիւրը՝ իր ընտանիքը եւ հարազատները։ Այդ օր անոնք ետին ձգած էին իրենց յոյզերն ու ցաւը եւ կ՚ապրէին այդ պահը կարօտով...։ Կարօտը տան, բայց անպայմանօրէն՝ հողին ու մշակոյթին։ Իրենցն է, եւ կառչած անոր՝ կ՚ուզեն պահել զայն ամէն գնով։

Այդ օր իւրաքանչիւրը ստացաւ մէկ օրինակ Աստուածաշունչ մատեան. դրաւ զայն իր սրտին վրայ ու սեղմեց իր կուրծքին։ Անոնք Աստուածաշունչի ուժը կ՚ուզէին ներմուծել իրենց սրտին ու հոգիին մէջ՝ իբրեւ յոյսը՝ կեանքի շարունակականութեան, աւելի լաւ վաղուան, բայց անպայմանօրէն՝ իրենց հարազատ հողին ու տան մէջ։

Իրենց աչքերուն մէջ կար ուրախութիւն՝ քիչ մը շաղախուած արցունքով. անոնք կը դիտէին գոհունակ եւ երախտապարտ զգացումով։ Այդ աչքերուն մէջէն կը կարդայի մէկ յստակ իրականութիւն՝ «Պիտի շարունակենք ապրիլ այս յոյսով...»։

Անոնց հետ բաժնեկցեցանք նաեւ իրենց տան ու հողին հարազատ հացը։ Հացը կիսելով՝ կիսեցին իրենց սէրը եւ ստեղծեցին բարեկամութիւնն ու յարգանքը։ Մեր «հացն ու աղն էր», որ անոնք եւս՝ այդ օր դրին իբրեւ կեանքի արժէք։

«Հաց ու աղին», բայց նաեւ՝ պարին ու մշակոյթին մէջ, ես ապրեցայ այդ օր նաեւ ի՛մ ժառանգս։ Հայո՛ւն պարը եւ մշակոյթը։ Եւ այդ հուժկու թմբուկին զարկը նաեւ իմինս էր՝ մեր հայրենի ազգագրական ու մշակութային ժառանգը։ Եւ հոն, Ապու Տապիի մէջ, իւրաքանչիւր զարկին հետ, կը լսէի մեր ժողովուրդին զարկը՝ Սփիւռքի ամբողջ տարածքին, քիչ մը հոս ու հոն, որ կը փորձէ ապրիլ այդ կարօտով։ Հողին, տունին եւ մշակոյթին կարօտով։ Մենք ալ սեղմած շատ զգացում՝ կ՚ապրինք աւելի լաւ վաղուան տեսլականով, եւ մեզմէ իւրաքանչիւրը իր ապրած վայրին մէջ իր պարն ու մշակոյթը կը փորձէ ապրիլ իր հարազատութեամբ։

Ես ալ բոլորին նման՝ դրի Աստուածաշունչը սրտիս վրայ ու սեղմեցի կուրծքիս։ Իրենց նայելով՝ ուզեցի ըսել իրենց. «Ե՛ս ալ կ՚ապրիմ այս յոյսով...»։

Եթովպիացիին յոյսը...։ Բայց անպայմանօրէն նաեւ՝ հայո՛ւն յոյսը։

ՀՐԱՅՐ ՃԷՊԷՃԵԱՆ

Why? Why is this happening to me?

By Nora Matossian

Issue #10: Summer 2006, CAMP AREV NEWSLETTER, USA

"Why?”—That always seems to be the only question on our minds during any period of struggling we may encounter, however serious it may be. A huge burden is lifted away once that question has been answered even if the problem still exists. Wouldn’t it be great if there was always an answer to “Why is this happening to me?"
The first thing that one should realize is that God has a purpose; the problems come when we do not trust in that purpose. God knows what He is doing, why He is doing it, and how He is going to do it—all in the perfect way. In the gospel of John, we see Jesus acknowledging the Father’s perfect plan and authority for His own life. He says, “For I have come down from heaven, not to do My own will, but the will of Him who sent Me. This is the will of the Father who sent Me, that of all He has given Me I should lose nothing, but should raise it up at the last day”(6:38-40). Jesus’ words indicate His devotion to the Father and to all that is in store for Him during His earthly ministry, even the difficulties and trials.

So what was the Father’s will for Christ? We see how Jesus, when washing the disciples’ feet even washed those of Judas, the very disciple who betrayed Him with a kiss soon after—God’s will, betrayal by a friend. We see how the chief priests sought to put Jesus to death for something as harmless as raising Lazarus from the dead—God’s will, condemnation for innocence. We even see Jesus, as He prays in the Garden, ask “if it is possible, let this cup pass from Me… but not My will but Yours be done”—God’s will, the cup of wrath for the Lamb of God.
Therefore, when Jesus said, “I have come down from heaven, not to do My own will, but the will of Him who sent Me,” we can see that Jesus submitted to carrying out all that was before Him because the Father was in control, and He knew that. He didn’t have to ask “Why?” when everything was against Him because He knew that all that is needed is for the Father to be with Him. We have that same promise as well: Romans says that nothing can separate us from the love of God, not even, “tribulation, or distress, or persecution, or famine, or nakedness, or sword.”

The answer to all our “Whys?” is simply this: the very same God, “who did not spare His own Son, but delivered Him up for us all,”(Rom 8:31) is for us, with us, planning for us, guiding us; and He has only one way to do it—the best way. So when those problems come along, we can be assured that even in our sorrows and tribulations, there is Christ who made Himself an example—He showed us how to deal with suffering by acknowledging the Father’s perfect will and doing it wholeheartedly. We can do the same because we have Christ’s example before us, His Spirit in us, and on top of it all, the same Father who seeks to gather together all His “heirs of promise”(Heb 6:17).

Dr Michael Kinnamon lectures about "Prophetic Witness and People of Faith"

On 30 July, Dr. Michael Kinnamon, General Secretary of the National Council of Churches, USA, delivered a lecture entitled "Prophetic Witness and People of Faith" in the Haigazian University Auditorium.
The NCC delegation included its President Archbishop Dr. Vicken Aykazian, the General Secretary, Dr. Kinnamon, and Executive, Middle East and Europe Common Global Ministries Board of the United Church of Christ, Dr. Peter Makari.

The lecture, organized jointly by Haigazian University and the Arab Group for Christian-Muslim Dialogue, was attended by high ranking clergy, diplomats, and interest groups.

For more information, go to Haigazian Univerisity's website.

"I think that Dr. Kinnamon's lecture was interesting and controversial.
Dr. Kinnamon's self evaluation and self criticizism about their lack of vision and not being able to reach to the social needs of the people, which he ascribed to many reasons, some of which were financial, loss of members, and others, showed his courage, transparency and integrity." Raffi


Haigazian University Celebrates the Naming of the "Derian Armenological Library"

On Friday, October 13, Haigazian University named its Armenian Library as the "Derian Armenological Library", in honor of Mrs. Anahis Derian and her late husband Henry, from Pasadena, California. They had donated $500,000 to the University, on the occasion of its 50th anniversary, back in the year 2005.

The ceremony, attended by prominent Armenian officials, intellectuals, editors, publishers, and friends of the library, opened with the unveiling of the Henry & Anahis Derian memorial plaque by the President of the Union of the Armenian Evangelical Churches in the Near East, the Rev. Megrdich Karagoezian, University President Rev. Dr. Paul Haidostian, and University Librarian Ms. Sonia Sislian.

(L to R): Rev. Dr. Paul Haidostian, Rev. President Megerdich Karagoezian, Ms. Sonia Sislian.

Sislian welcomed the audience and gave a brief overview of the Derian Armenological Library.
"Founded in 1955 by the special efforts of Rev. Dikran Kherlopian, the Derian Library holds one of the richest collections in the Armenian Diaspora, including a number of rare books, and a selection of the 18th and 19th century publications", Sislian said.

She added that the Derian Library constitutes an Armenian research center, which serves not only students, but many scholars, editors, and researchers from around the world. "The library also includes the private collections of prominent Armenian intellectuals, like Siran Seza, Kersam Aharonian, Dr. Antranig Manouguian, and Krikor Bogharian", Sislian concluded.

Bibliographer, scholar, and school principal, Mr. Jirair Tanielian shared with the audience his experience of more than 20 years as the librarian of the Armenian Library. "Many important delegations, historians, and prominent Armenian figures passed from here, especially after the University decided to render the Library public", Tanialian noted. "At a time of severe political divisions, the Armenian Library witnessed the regroupment of Armenians of different political parties and ideologies, something that was impossible to find elsewhere", Tanielian explained.

In his closing word, President Haidostian expressed his special gratitude to Mrs. Derian, and noted that while Henry Derian had passed away a year ago, Mrs. Anahis Derian had sent a kind message apologizing for not being able to attend the event and that she was in prayer for the Haigazian University community. Haidostian stated that the ceremony is the celebration of three inspiring realities:
1. The Derians' generosity and benevolence that arises out of a deep Christian spirit;
2. The Derians' meaningful input to the vibrant Lebanese community; and,
3. The Derians' choice of associating their name with what is Armenian, in this case, the Armenological Library.

Afterwards, the audience enjoyed a tour in the "Derian Armenological Library", and had a look at its latest acquisitions from Turkey and Armenia.

The ceremony concluded with cutting a celebratory cake on this special occasion.

Mira Yardemian
Public Relations Director