Samuel and Arsho's Wedding

Saturday, 1 November, at 6:00pm, Mr. Samuel Demirjian and Ms. Arsho Kazezian got married in the Armenian Evangelical Emmanuel Church. The pastor of the church, Rev. Hovannes Svajian, led the wedding ceremony. During the worship, Rev. Dr. Paul Haidostian gave a sermon in Armenian, Rev. Salim Sabounji a sermon in Arabic, Rev. Soghomon Kilaghbian prayed for the couple, Mrs. Zarmine Semerjian sang "Ourakh Ler", and the choir sang "Ser Dan Mech", with Mr. Garo Avesian accompanying on the piano, and leading the choir.

Congratulations to the newly wed couple, Mr. and Mrs. Sam and Arsho Demirjian.



(Right image): Rev. Hovannes Svajian


Rev. Dr. Paul Haidostian


(Left image): Rev. Soghomon Kilaghbian, (Right image): Rev. Salim Sabounji




Ara Sarafian's Letter to Turkish Ministry of Tourism and Culture on the Occassion of Initiative to Honor the American-Armenian writer, William Saroyan

AN OPEN LETTER TO MR. ERTUGRUL GUNAY, MINISTER OF TOURISM AND CULTURE

By Ara Sarafian

Today's Zaman
Nov 20 2008
Turkey

Dear Mr. Minister,

I wish to congratulate the Turkish Ministry of Tourism and Culture for its planned initiative to honor the American-Armenian writer, William Saroyan, with a museum dedicated to him in his ancestral town of Bitlis.

Saroyan was born in Fresno, California, but his forefathers came from Bitlis. The proposed museum will be the first time a diaspora Armenian -- a much-maligned category in some quarters in Turkey -- will be recognized as a fellow "Anatolian" of Turkish citizens today. I
hope your initiative will contribute to a more sympathetic discussion of the Armenian cultural heritage of Anatolia (and there are many beautiful examples of this) and the Anatolian roots of Armenians.

You must be aware that your announcement of establishing a Saroyan museum in Bitlis will lead to some obvious questions: If there were Armenians in Bitlis, what were they like and what happened to them? If there are no Armenians left there, why are they not there today?

Allow me to state that on the eve of World War I, the town of Bitlis had an Armenian population consisting of around 1,140 households, and there were over 70 Armenian inhabited villages around the city. Armenians made up over one-third of the population in this province and lived alongside Kurds and Turks. There were four monasteries in or immediately around Bitlis, plus four churches in the city itself. There was also an Armenian Protestant and an Assyrian church. These churches attested to the typical good relations between Muslims and Christians in the city.


Unfortunately most of the Armenians churches that were left behind in 1915, and practically all cemeteries where Christians were buried (such as Saroyan's ancestors), have been desecrated or plowed under the soil. This is also the case outside of the city where grave robbers still dig around to search for "Armenian gold." While it is true that many Turks and Kurds have defended the dignity of such locations, they have not always been successful. I remember reading on a Turkish Internet site how peasants in the village of Duz, near Bitlis, were trying to save an Armenian church. Their muhtar's sentiment was simple and very moving: "In those days we lived like brothers and sisters with Armenians. We went to our mosques and they went to their church. We now do whatever we can to keep the church standing." ("O dönemlerde
Ermeniler'le kardeÅ~_ gibi yaÅ~_ardık. Bizler camilerimize, onlar da kiliseye giderlerdi. Å~^u anda kilisenin ayakta durması icin ne gerekiyorsa yapıyoruz.") I have personally heard such remarks from many ordinary people in Turkey.

I think it is important for Armenians to come and see for themselves that, whatever the problems Armenians faced in 1915 (it makes no difference whether one calls it genocide, massacre or deportation), there is still a lot of good will among ordinary people in Turkey
today.

I am not sure if you will be able to find the Saroyan house in Bitlis today, but as far as I know, there is at least one Armenian church remaining in the city. It is abandoned and used to be used for storage purposes. It is now owned by the British-American Tobacco Company, hardly befitting a cultural treasure in Turkey. Perhaps as minister of culture you will be able to come to an agreement with the tobacco company and save this building from further deterioration and restore it as a cultural treasure in the name of William Saroyan. The projected Saroyan museum could thus become an offering for a happy future, when people love and respect each other and celebrate their differences as fellow human beings and Anatolians. Such a vision would be fitting
to Saroyan's memory.

Sincerely,
Ara Sarafian

Armenian national men’s team wins Chess Olympiad


Armenian national men’s team won the Chess Olympiad in Dresden, defeating China 2,5:1,5.

Levon Aronyan and Gabriel Sargsyan played in a draw while Tigran Petrosyan defeated his Chinese opponent and secured victory for the Armenian team.

The Armenian chess team confirmed its title of the world leader once again after the outstanding victory in Turin in 2006.

Rev. Calvin Sagherian in Lebanon, in Kchag

The spiritual life of the youth is much better than I really expected.

This was the very impression that the Reverend Calvin Sagherian had during his short stop in Lebanon along his journey visiting the seven churches of the Book of Revelations.

Pastor Calvin - who was the Campus Minister at Haigazian University for many years - has discipled many of today's youth leaders. The Emmanuel Church Youth had the privilege to have a dinner night with him and recalled the most cherished memories of the university days, on and off campus.

On Saturday evening, October 11 2008, the Giragnoria, Badaniatz and Chanitz leaders from all the Armenian Evangelical Churches gathered at Kchag church to listen to Pastor Calvin talk on the importance of leaders in today's' world.

The world is hungry for heroes. People seek guidance at every corner of their lives. That is why it is of utmost importance for leaders to lead lives based on integrity and on the teachings of the Bible.

By ManoChil





(Front to Back, Left to Right):
Pastor Sevag Trashian, Ms. Shake Geocherian
Pastor Datev Basmajian, Mr. Hovig Assilian
Mr. Manoug Ibitian, Mrs. Sirag Karagoezian Basmajian
Mr. Raffi Chilingirian, Mr. Manoug Chilingirian
Mr. Serop Ohanian, Mrs. Jimmy Kozman Ohanian
Rev. Calvin Sagherian








(Left): Rev. Calvin Sagherian
(Right): Rev. Raffi Messerlian (chairman of the Lebanon Chanitz Executive Committee)


Mr. Garbis Deyrmenjian (Chanitz Executive Committee member of Lebanon)

Rakel Dink: "The Roots of the Murder of Hrant Dink Go Back to 1915"

From BBC: Violent nationalism blights Turkey (you need to watch the videos)

Writer Hrant Dink was the first victim, killed last year because some in Turkey could not tolerate what he stood for. To nationalists, he was a traitor.

In a country where every citizen is defined as a Turk, Hrant Dink defined himself as ethnic Armenian. That was already subversive to some. But Mr Dink went further.

He wrote about the expulsion and killing of hundreds of thousands of Ottoman Armenians from eastern Turkey in 1915. To Armenians, and others, that was genocide - a claim Ankara vigorously denies. [...]

'Ergenekon' trial

In that battle for democracy, Hrant Dink was on the frontline. Now there is another sign the fight will be fierce.

Eighty ultra-nationalists are currently on trial just outside Istanbul, accused of plotting to overthrow the government and block democratic reforms.

The prosecutor claims the group - known as Ergenekon - planned a campaign of murder and violence. It was meant to create chaos - and force the military to step in and take control.

Hrant Dink believed Turkey could change. His vision was of a truly democratic republic and the EU accession process was a vital part of that.

To his widow, such change now looks a long way off.

"[Turkey] doesn't want people to express their ethnic identity, or live freely. That doesn't fit the founding ideas of this country,” Rakel says.

"Turkey needs time to adjust. The EU process may help, but my husband's death is their biggest loss."

ՎԱԽՃԱՆՈՒՄ՝ ՎԵՐ. ԴՈԿՏ. ՅՈՎՀԱՆՆԷՍ ԳԱՐՃԵԱՆԻ

Մերձաւոր Արեւելքի հայ աւետարանական եկեղեցիներու միութիւնը խոր ցաւով կը գուժէ վախճանումը իր բազմավաստակ պատուոյ նախագահին, նախկին նախագահին, անդադրում քարոզիչին, անձնուէր հովիւին եւ ժրաջան առաջնորդին՝ վեր. դոկտ. Յովհաննէս Գարճեանի։ Վերջին քանի մը տարիներուն քաղցկեղի դէմ տարած իր պայքարէն ետք, ան վախճանեցաւ կիրակի, 23 նոյեմբեր 2008-ի կէսօրէ ետք ժամը 4։45-ին, հանդարտ քունի ընթացքին, իր տան մէջ, Սուարթամոր-Փենսիլվանիա (Միացեալ Նահանգներ)։

Վեր. Գարճեան ծնած էր Մարաշ (Թուրքիա), 30 յուլիս 1927-ին։ 1936-ին ընտանիքը կը փոխադրուի Հալէպ, ուր ան նախ կը յաճախէ Հայ աւետարանական Բեթէլ նախակրթարանը, ապա՝ Հալէպ քոլէճ, որուն երկրորդական ուսման ընթացքը կ՚աւարտէ 1945-ին։ Անմիջապէս կը սկսի երիտասարդ Յովհաննէս Գարճեանի քարոզչական-դաստիարակչական ծառայութիւնը՝ Գալատուրանի (Քեսապի շրջան) Հայ աւետարանական եկեղեցիին եւ նախակրթարանին մէջ։ Բարձրագոյն ուսման պապակը հանգիստ չի ձգեր զինք. ուստի Մերձաւոր Արեւելքի Աստուածաբանական ճեմարանի դասընթացքին կը միանայ շուտով։ 1953-ին կը վկայուի պսակաւոր աստուածաբանութեան եւ պսակաւոր արուեստից վկայականներով, աստուածաբանական դպրոցէն եւ Պէյրութի ամերիկեան համալսարանէն։ Նոյն տարին կ՚ամուսնանայ օրդ. Ռեբեկա Վարդանեանի հետ, եւ ընտանիքը կ՚օրհնուի չորս զաւակներով Փոլին՝ Նայիրի, Սեւան (տիկին Պալապանեան) եւ Տաթեւ-Նշան։

Վերապատուելի Յովհաննէս Գարճեանի հովուական ծառայութիւնը, որ սկսած էր 1945-ին, կը շարունակուի 1953-էն ետք եւս՝ Գամիշլիի Հայ աւետարանական եկեղեցիին, եւ ապա Հալէպի Հայ աւետարանական Էմմանուէլ եկեղեցիին մէջ, ուր կը ստանայ իր հովուական ձեռնադրութիւնը 1961-ին։ Պէյրութի Հայ Աւետարանական Ա. եկեղեցին անոր հովուական առաջնորդութիւնը կը վայելէ 1978-1986, Լիբանանի ներքին պատերազմի տարիներուն։ 1986-ին ան կ՚ընտրուի միութեան նախագահի պաշտօնը վարելու, նաեւ փոխանորդի միջոցով, տնօրինելու Լիբանանի Հայ աւետարանական համայնքի համայնքապետի պաշտօնը, մինչեւ պաշտօնապէս իր հանգստեան կոչուիլը, 1988-ին։ Բայց վեր. Գարճեանի հասկացողութեան մէջ դադար չկար հոգեւոր հովիւին համար. իբրեւ միութեան նախագահ ծառայած ատեն, ան երկու տարի յանձն առաւ Սիտնիի Հայաստանեայց աւետարանական եկեղեցիի հովւութիւնը, իսկ վերջին տարիներուն Ամերիկա հաստատուելէն ետք, Հեվըրթաունի Հայ աւետարանական եկեղեցիին հայերէն քարոզելու պարտականութիւնը։

Հովուական եւ միութենական ծառայութեան զուգահեռ՝ վեր. Գարճեան ծառայած է նաեւ իբրեւ Սուրիոյ Հայ աւետարանական համայնքի համայնքապետ, Հայկազեան համալսարանի եւ Մերձաւոր Արեւելքի աստուածաբանական ճեմարանի հոգաբարձութեանց անդամ եւ ատենապետ, նախագահ Աստուածաբանական ճեմարանին, Հայ աւետարանական համաշխարհային խորհուրդի անդամ եւ նախագահ, Միջին Արեւելքի եկեղեցիներու խորհուրդի Գործադիր մարմինի եւ Եկեղեցիներու համաշխարհային խորհուրդի անդամ։ Ան եղած է նաեւ հայերէն լեզուի դասատու, տնօրէն եւ Հալէպ քոլեճի նախագահ։ Վերապատուելին ունեցած է նաեւ հրատարակչական գործունէութիւն՝ շրջան մը խմբագրելով միութեան «Ջանասէր» պարբերաթերթը եւ հրատարակելով իր քարոզներու շարքերը։

Մերձաւոր Արեւելքի Հայ աւետարանական եկեղեցիներու միութիւնը երախտագիտութեամբ կ՚անդրադառնայ իր պատուոյ նախագահին՝ վեր. դոկտ. Յովհաննէս Գարճեանի պտղաբեր կեանքին եւ բեղուն ծառայութեան՝ փառք տալով Աստուծոյ անոր համար եւ աղօթելով առ Բարձրեալն, որ յաւիտենական կեանքի յոյսով մխիթարէ տիկին Ռեբեկան, անոր զաւակները եւ թոռները, եւ նման մշակներ հանէ իր հունձքէին։

ՆԱԽԱԳԱՀ ԵՒ ԿԵԴՐՈՆԱԿԱՆ ՄԱՐՄԻՆ
ՄԵՐՁԱՒՈՐ ԱՐԵՒԵԼՔԻ ՀԱՅ ԱՒԵՏԱՐԱՆԱԿԱՆ
ԵԿԵՂԵՑԻՆԵՐՈՒ ՄԻՈՒԹԵԱՆ

24 նոյեմբեր, 2008
Պէյրութ

It is with great sorrow that we inform you of the passing of our brother in Christ, the Rev. Hovhannes Karjian, after a long struggle with cancer. He passed away peacefully in his sleep at 4:45 p.m. today, November 23, the Lord's Day, at his home in Swarthmore, Pennsylvania, with his wife, Rebecca, and his daughter, Pauline, at his side.

Rev. Karjian departed this life at age 81 after many years of devoted pastoral service to the Lord, particularly in the Near East, where he was the President of the Union of Armenian Evangelical Churches in the Near East. He also served as pastor to the Armenian Evangelical Church in Sydney, Australia, was the president of the Near East School of Theology in Beirut, and is the author of numerous publications on Christian and Armenian topics. After his emigration to the U.S. in 2000, he graciously and willingly served as preacher in the Armenian language at the Armenian Martyrs' Congregational Church in Havertown, Pennsylvania, during a time of pastoral need in the life of the church.

He leaves behind his wife, Rebecca, his children Pauline, Nayiri, Sevan (Balabanian) and Datev, and their families. Arrangements for the memorial service are still being made, and we will communicate those plans to you when they are definite.

Let us pray for God's strength and the hope of the Gospel to surround and sustain the Karjian family in this time of grief, as well as thanking God for Badveli Karjian's service in the name of our Lord Jesus Christ.

L. Nishan Bakalian, Pastor
Armenian Martyrs' Congregational Church
Havertown, Penn.

New feature on the blog: "Related Posts" added below each article

Yet another milestone achieved for the blog!

A new feature that we've long been waiting for, the addition of the "Related Posts" below each article. This will help you, whenever you are interested in the same subject/theme, to be able to have a quick view of the related articles/posts.

In order to see the related posts, you have to click on the title of the post, which will take you to that specific post. At the end of the post, you will find the list of the related posts.

We have added for you a screenshot of the way it looks:



Yet another milestone achieved for the blog!

«Եւ կը ձեռնարկեն բամբասանքի...»

Քաղուած` Ջանասէր Մայիս-Յունիս 2008

Տօնական

«...Զարմանալի՞ է, ուրեմն, որ մեր տօնախմբութիւններուն մասնակցող հաւատացեալներու թիւերը կը պակսին. թէ՝ կը զարմանանք երբ մեր համայնքի զաւակները փոփոխութիւններու պայման կը դնեն, մեր եկեղեցիներուն, մեր ընկերակցութիւններուն եւ մեր հաստատութիւններուն կեանքին իրենց մասնակցութիւնը խոստանալէ առաջ: Զարմանալի՞ է, որ բնաւ տարօրինակ չի հնչեր այլեւս մեր ականջներուն՝ երբ մեր զաւակները անձնապէս կամ նիւթապէս «օգտուիլ» կը փորձեն մեր հաստատութիւններէն, եւ երբ չկարենան գտնել իրենց փափաքածը՝ պարզապէս կը դադրին յաճախելէ եւ մասնակցելէ, եւ կը ձեռնարկեն բամբասանքի:

Ըստ ոմանց՝ այս ընթացքը հետեւանք է մեր եկեղեցական դրութեան մէջ մեր ունեցած ազատութեան: Մեր տօնին կը հրաւիրենք մեր ժողովուրդը, եւ կը յուսանք որ մասնակցութիւնը կատարեալ ըլլայ, եւ արդիւնքը կատարեալ: Իսկ երբ հակառակը պատահի՝ շատ հոգ չենք ըներ թէ հետեւանքները ինչ կրնան ըլլալ, եւ պատճառները ինչ են. առաւելագոյնին մէջ՝ կը փորձենք կարգ մը պահանջներու առջեւ տեղի տալ եւ տօնին մակարդակները սակարկել: Ասիկա լաւագոյն ձեւն է տօներուն ուրախութիւնը եւ իմաստը կորսնցնելու:»